Hlo,
Donderdag jl. reisden Anton Luijtink en ondergetekende rond 6 uur vanuit de produktiehal van
Velomobiel.nl terug naar onze huizen in respectievelijk Groningen en Gasselte. Met de fiets zou dat 120 en 107 km zijn, alleen kon Anton niet met z'n vertrouwde Zwaluw Mango rijden, doch moest met benewagen, bus en trein. Anton stelde voor om te racen wie het eerst thuis zou zijn en dat was niet aan dovemansoren gericht :-) Ook helemaal in de sfeer van de vergelijkingen de laatste tijd in de media tussen fiets, OV en auto in grote steden, waar de fiets vaak als snelste uit de bus komt.
De Quest zeilde lekker op een stevige zuidoostenwind en mijn benen wilden ook wel. Versnellen ging wat minder door de 20 kg bagage, maar ok. ook Anton moest een grote rugzak meeslepen.
Ik heb wat vaker als normaal de rijbaan genomen, maar alleen waar ik dat ook mag als velomobilist. Over het algemeen laten automobilisten je de ruimte, maar er is altijd wel een klojo in een opgevoerd GTI' tje die meent je terecht te moeten wijzen door te toeteren als ze naast je zijn, te snijden bij het inhalen en als toetje nog even op de rem trappen als ze voor je rijden. Ik denk er nooit aan, maar eigenlijk moet je het nummerbord van zulke figuren noteren.
In Kampen nog even inkopen gedaan, want ik had geen zin om 's avonds laat nog te koken en trek zou ik na zo'n rit beslist wel hebben. Een 2 persoons "ping" maaltijd gaat er dan wel in. Later bleek dat Anton ook nog even wat eetbaars had gekocht in Dronten dus ook wat dat betreft waren we gelijk.
Van Genemuiden naar Zwartsluis had ik ook een stukje OV in de vorm van het pontje. Goede plek om even wat te eten en te drinken, maar voor je 't weet ben je aan de andere kant van het Zwarte Water en maakt de ademnood het moeilijk om de laatse brok onbijtkoek door te slikken. Gloek!
Vanaf Meppel waren er langs de Drentsche Hoofdvaart fanatieke racefietsers actief. Op die lange rechte einden met de wind schuin van achteren waren ze geen partij voor een Quest op rekordjacht, maar ze zijn duidelijk niet gewend om ingehaald te worden, want ze rijden soms helemaal links op het fietspad. Geen zette aan om in mijn, uiteraard minimale, zog te komen. Het snelheidsverschil was kennelijk nogal intimiderend.
5km voor mijn huis deed ik het rustig aan om de hartslag weer op wat normaler nivo te brengen. Op dat moment had ik een gemiddelde van 38 km/uur. Niet zo snel vergeleken bij de 42 km/uur die Ymte diezelfde dag had gereden over 120 km, maar lang niet slecht voor mijn doen.
Natuurlijk direct de telefoon gepakt om Anton te bellen, in de hoop dat z'n vrouw me zou vertellen dat ie nog niet thuis was, maar verdorie, ik hoorde een bekende stem zeggen "met Anton Luijtink". Die was verrast te horen dat ik al thuis was, want het verschil was slechts 6 minuten. Geen beste score voor het OV......
H@rry.